niedziela, 26 grudnia 2021

Pacjent z afazją semantyczną - krótka charakterystyka

Afazja semantyczna jest wywołana uszkodzeniem styku skroniowo-ciemieniowo-potylicznego lewej półkuli mózgu. Charakteryzuje się zaburzeniami syntezy symultatywnej, czyli równoczesnej integracji bodźców werbalnych. 


Pacjent przejawia trudności w syntezowaniu  informacji i rozumieniu złożonych logiczno-gramatycznych form wypowiedzi - wyrażeń przyimkowych, związków rzędu, zdań z inwersją składniową, konstrukcji w stronie biernej. Afatyczne trudności w aktualizacji nazw (nazywaniu) są kompensowane przez peryfrazy (omówienia). 
Pacjent ma zaburzenia czucia powierzchniowego i głębokiego, orientacji w schemacie ciała oraz orientacji przestrzennej, problemy z określaniem czasu i kierunków geograficznych. Występują deficyty czytania i pisania, które mogą przejawiać się w trudnościach w odczytywaniu liter i cyfr oraz odwzorowywaniu ich.
U pacjentów mogą pojawiać się zdolności plastyczne, ponieważ w prawej półkuli zachodzi wzmożony metabolizm. Prawa półkula nie tylko kompensuje lewą półkulę, ale także sama się rozwija.

Jednym z etapów terapii pacjenta z afazją semantyczną jest odbudowa rozumienia związków składniowych na materiale wzrokowym. Doskonale do tych ćwiczeń nadają się drzewa genealogiczne. 
W zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieściłam przykładowe drzewo genealogiczne wraz ćwiczeniami w dwóch wersjach - łatwiejszej i trudniejszej.
Zachęcam do pobrania kart pracy.
 

niedziela, 19 grudnia 2021

niedziela, 28 listopada 2021

Coraz bliżej święta...

Już niedługo święty Mikołaj zjawi się w naszych domach i obdaruje dzieci prezentami.


Nawiązując do tej tradycji przygotowałam prezent - karty "Świąteczny Piotruś", które są do pobrania w zakładce Autorskie materiały do pobrania. Można je wykorzystać w zabawie z dzieckiem jako klasyczne karty do gry w Piotrusia, ale także jako memory obrazkowe, usprawniające pamięć wzrokową.  
Karty należy wydrukować, wyciąć i skleić awers (obrazek z numerem) z rewersem (obrazek z portretem św. Mikołaja).

środa, 24 listopada 2021

Dzień Pluszowego Misia

25 listopada, począwszy od 2002 roku, obchodzi się Dzień Pluszowego Misia. 

Z tej okazji w zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieściłam karty pracy z tym wyjątkowym pluszakiem w roli głównej. Zachęcam do ich pobrania i miłej zabawy!  

czwartek, 11 listopada 2021

Charakterystyka etapów rozwoju mowy dziecka - leksyka, fleksja, składnia

Kształtowanie się mowy dziecka to nie tylko nabywanie umiejętności artykułowania poszczególnych głosek, o czym pisałam w poprzednim poście, ale także  stopniowy rozwój leksykalny, fleksyjny i rozwój składni. 

W rozwoju leksyki (słownictwo czynne) wyróżnia się trzy fazy (dane za M. Zarębiną). 

Wspólne oglądanie z dzieckiem książeczek
to jeden ze sposobów poszerzania
biernego i czynnego słownika dziecka.

Pierwsza faza trwa do końca 2 roku życia. Na początkowym etapie występują w słowniku dziecka wyrazy subiektywne, części mowy symbolizujące rzeczowniki i czasowniki - element pokazywania dźwiękami, wykrzyknienia, onomatopeje, które z czasem stają się konwencjonalne - rzeczowniki, czasowniki: bach - upadło, wykrzyknienia i onomatopeje: beebam. Dziecko używa także w tym okresie wyrazów symbolizujących - przymiotników, np: cacy - ładny oraz wskazujących - zaimki, np: tuto, wyrazów szeregujących - liczebników, luźnych morfemów - przyimków i spójników. Do 18 miesiąca życia dziecko posługuje się tylko kilkoma słowami. Po 18 miesiącu następuje szybki przyrost - ok 30 słów. Jest to związane z rozwojem funkcji symbolicznych.

Druga faza to 2-3 rok życia. Dziecko posługuje się większą ilością rzeczowników i czasowników niż w I fazie. Dochodzi do ograniczenia wyrazów ekspresywnych na korzyść nazw własnych. Liczniej pojawiają się wyrazy szeregujące - liczebniki oraz sygnalne - przyimki, spójniki i partykuły. Trzyletnie dziecko powinno posiadać w swoim słowniku czynnym już około 1000 słów.

Trzecia faza trwa od 3 roku życia. Jest to czas rozbudowy i stabilizacji wszystkich części mowy. Dziecko 4-5-letnie powinno posługiwać się 2000 słów.

Rozwój fleksji (dane za M. Zarębiną).

Przełom 1 i 2 roku życia jest stanem bezfleksyjnym. Przed 18 miesiącem życia dziecko rozróżnia tylko liczbę pojedynczą. Może w tym okresie pojawić się triada fleksyjna - mianownik, biernik, wołacz. Rzeczowników w narzędniku dziecko może zacząć używać w 17 miesiącu życia, a w celowniku w 19 miesiącu życia, ale jest to mechaniczne powtarzanie po dorosłym. 

W przypadku rodzaju gramatycznego rzeczownika najłatwiej przez dziecko jest przyswajalny rodzaj żeński (19 miesiąc życia). Wszystkie rzeczowniki zakończone na -a traktuje jak rodzaju żeńskiego, a zakończone na spółgłoskę jak rodzaju męskiego. Rodzaj męski jest przez dziecko przyswajalny w 20 miesiącu życia, a rodzaj nijaki w 23 miesiącu życia. Mieszanie rodzaju męskiego z żeńskim zachodzi przez cały 2 rok życia i na początku 3 roku życia. 

W przypadku czasownika również do 18 miesiąca życia jest to okres bezfleksyjny. Pierwsze opozycje fleksyjne:

  • tryb rozkazujący (od 1,0 roku życia) : tryb oznajmujący (1,3 rok życia),
  • czas teraźniejszy : czas przeszły (początek III kwartału 2 roku życia),
  • strona czynna : strona zwrotna (w ciągu III kwartału 2 roku życia),
  • dystynkcja osób
    • precyzowanie się znaczenia 3 osoby (17 miesiąc życia),
    • rozróżnianie osoby 2 i 3 (18, 19 miesiąc życia),
    • rozróżnianie osoby 2 i 1 (23 miesiąc życia),
  •  opozycja liczb - pojedyncza : mnoga (koniec 2 rok życia),
  • tryb przypuszczający (23 miesiąc życia),
  • czas przyszły prosty (18 miesiąc życia), złożony (22 miesiąc życia),
  • strona bierna (23 miesiąc życia),
  • bezokolicznik (19, 20 miesiąc życia).

Rozwój składni (dane za M. Przetacznikową).

Początkowo, od 1 do 1,3 roku życia, wypowiedzenia dziecka są jednowyrazowe. Między 1,3 a 1.6 rokiem życia pojawia się wypowiedzenie dwuwyrazowe. Znamionuje to rozwój prawdziwej składni - rozczłonowanej. Wypowiedzenia dwuwyrazowe zostają powoli przekształcane w równoważniki zdań i zdania pojedyncze (1,6 - 2,0 rok życia). Pojawia się dopełnienie bliższe (przeważnie do 2 lat) i dalsze (celownikowe, narzędnikowe). Pod koniec 2 roku życia struktury zdania pojedynczego i rozwiniętego już są - okolicznik (miejsca - 1,9 rok życia; czasu - 2,0 rok życia; celu, sposobu, miary - 3 rok życia); przydawka (koniec 2 roku życia - początek 3 roku życia).  

Około 2 roku życia pojawiają się zdania złożone. Najpierw złożone współrzędnie łączne bezspójnikowe i spójnikowe. W ciągu 3 roku życia pojawiają się zdania współrzędnie złożone przeciwstawne, a w 4 roku życia - rozłączne.

Od 3 roku życia pojawiają się także pierwsze zdania podrzędnie złożone dopełnieniowe, przydawkowe, podmiotowe oraz okolicznikowe - przyczynowe, czasowe, miejscowe, celowe, warunkowe. Pierwszym spójnikiem, który pojawia się w zdaniu podrzędnie złożonym przyczynowym jest bo. Pozostałe rodzaje zdań podrzędnie złożonych pojawiają się w mowie dziecka później - orzecznikowe (5 rok życia), okolicznikowe skutku i stopnia (4 rok życia), sposobu (5 rok życia), przyzwolenia (6 rok życia).

Każde półroczne opóźnienie w rozwoju mowy dziecka w stosunku do normy powinno wzbudzić czujność rodzica i skłonić do wizyty u specjalisty.  

Literatura:

  1. Kaczmarek L., (1977),  Nasze dziecko uczy się mowy, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie.
  2. Przetacznik-Gierowska M., Makiełło-Jarża G., (1985), Psychologia rozwojowa i wychowawcza wieku dziecięcego, Warszawa: WSiP
  3. Styczek I., (1974), Logopedia, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.  
  4. Zarębina M. (1965), Kształtowanie się systemu językowego dziecka, Wrocław: Zakład Narodowy Ossolińskich Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk.
  5. Zdjęcia - https://pixabay.com/pl/

niedziela, 7 listopada 2021

Charakterystyka etapów rozwoju mowy dziecka - artykulacja

W mojej pracy często spotykam się z pytaniami rodziców, czy u ich dziecka prawidłowo rozwija się mowa, czy przypadkiem nie mówi za mało. Opóźniony rozwój mowy niestety jest obecnie dość częstym zjawiskiem - wielu trzylatków komunikuje się z otoczeniem tylko pojedynczymi wyrazami, których nie ma w swoim słowniku za wiele. Z tego powodu, opierając się o literaturę fachową, przedstawiam prawidłowe etapy nabywania mowy przez dziecko z krótką ich charakterystyką.

Pierwszy etap kształtowania się mowy to okres przygotowawczy.

     Obejmuje od 3 do 9 miesiąca życia płodowego. W tym okresie wykształcają się narządy mowne (nadawcze i odbiorcze) oraz rozpoczyna się ich funkcjonowanie. Organy nadawcze organizują informację (obszary myślowe), produkują substancję (ośrodki i drogi nerwowe, nasada, krtań, płuca) i kontrolują ją (słuch, wzrok, drogi oraz centralne ośrodki słuchowe i czuciowe). Organy odbiorcze to słuch, wzrok, drogi oraz centralne ośrodki słuchowe i wzrokowe, obszary myślowe.  

Drugi etap kształtowania się mowy to okres melodii, który przypada mniej więcej na 1 rok życia.

Po urodzeniu dziecko wydaje pierwszy krzyk spowodowany pierwszym oddechem. Następnie krzyk względnie płacz przemienia się z symptomu w apel z chwilą uświadomienia sobie przez dziecko, że za jego pomocą może na otoczeniu coś wymóc. W krzyku niemowlęcia występują elementy nieartykułowane, trudne do określenia, przejścia od jednego do drugiego są nieuchwytne. Niektóre dźwięki zbliżone są do takich samogłosek jak a, o, uW pierwszym miesiącu życia dziecka słychać również ciche pomrukiwania, różnego rodzaju sapania, kwilenie, mlaśnięcia i inne trudne do nazwania dźwięki.

W 2 - 3 lub 4 miesiącu życia niemowlę zaczyna głużyć, tzn. wytwarzać dźwięki, oczywiście przypadkowo, najczęściej gardłowe, tylnojęzykowe, pojedyncze lub w połączeniu z samogłoskami. Głużenie pojawia się samorzutnie. Dziecko w dobrym nastroju, wyzwala całą swą energię. Ruchy całego ciała, a zwłaszcza nóg i rąk oraz organów mownych, są tego wyrazem. Jest ono odruchem bezwarunkowym oraz formą ćwiczeń usprawniających aparat artykulacyjny dziecka. Słuch i związane z nim naśladownictwo dźwięków nie są warunkiem głużenia, gdyż głużą również dzieci niesłyszące. Głużenie dzieci niesłyszących od urodzenia jest zjawiskiem ciekawym, czasem bywa ono przyczyną niezauważenia braku słuchu. Około 18 miesiąca życia dzieci niesłyszące przestają głużyć.

W drugiej połowie 1 roku życia pojawia się gaworzenie. Gaworzenie jest świadomym powtarzaniem dźwięków, jest odruchem warunkowym i treningiem słuchowym. Są to zamierzone, świadomie powtarzane dźwięki. Dziecko dzięki nabywaniu takich cech jak, zaostrzenie spostrzegawczości, zwiększenie uwagi, bardziej pewnej pamięci, naśladuje teraz dźwięki, które wydało przypadkowo wskutek ustawicznego ruchu różnych narządów w tym mownych, oraz dźwięki, których brzmienie uchwyciło od otoczenia. Dziecko bawiąc się wytwarzaniem dźwięków wymawia prawie wszystkie samogłoski i wiele spółgłosek, najczęściej p, b, t, d, k, g, n, l, ł, r języczkowe, n tylnojęzykowe oraz dźwięki nienależące do systemu języka polskiego, jak mlaski, dźwięki wymawiane na wydechu. Samogłoski wymawiane są w różny sposób: krótko lub przeciągle, na wdechu lub na wydechu. Sylaby wypowiadane mechanicznie nie mają żadnego znaczenia. Gaworzące dziecko uczy się operowania swoim głosem, ćwiczy sprawność artykulacyjną oraz słuch fonemowy, zaczyna bowiem słyszeć i odróżniać poszczególne dźwięki mowy. Brak gaworzenia może nasuwać podejrzenie, że dziecko nie słyszy.

Około 7 – 8 miesiąca życia dziecko zaczyna reagować na mowę. Początkowo główną rolę odgrywa melodia, znaczenie wyrazu nie jest rozumiane. Na ton ostry dziecko reaguje płaczem, uśmiecha się zaś, gdy przemawia się do niego pieszczotliwie.

Około 9 miesiąca życia niemowlę zaczyna rozumieć, że inni ludzie są podmiotami intencjonalnymi, stopniowo postrzegają innych w kategoriach: „taki jak ja”, „podobny do mnie”. Rozwija się wtedy również zdolność wspólnego pola uwagi. W czwartym kwartale rozwija się rozumienie, które znacznie wyprzedza mowę samodzielną. Dziecko rozumie swoje imię oraz proste polecania związane z sytuacją. W następnych miesiącach rozumienie obejmuje coraz większy zakres wyrazów i dziecko rozumie znacznie więcej niż samo potrafi wypowiedzieć. 

Pod koniec 1 roku życia dziecko zaczyna wymawiać pierwsze wyrazy.

  
Trzeci etap kształtowania się mowy to okres wyrazu, który trwa zazwyczaj trwa od 1 do 2 roku życia.

W pierwszych wyrazach występuje przede wszystkim samogłoska a, ale pojawia się także u, i, a ze spółgłosek d, d’ (di), n, m, t, t’ (ti), b, ś, ć, dź, p. Są to wyrazy takie jak mama, tata, baba, papu, da, na, następnie dźidźi, śaśi, ćaća. W tym okresie dziecko potrafi już powtarzać za dorosłym proste wyrazy. Powtarzane wyrazy są imitacją, posłyszanych dźwięków, a nie świadomym ich używaniem, zjawisko to nazywamy echolalią. Pojawiają się również onomatopeje, czyli wyrażenia (wyrazy) dźwiękonaśladowcze. Początkowo każde słowo kojarzy się ściśle z konkretnym przedmiotem, np. wyraz lalka użyty dla oznaczenia jakiejś innej lalki, niż ta, którą dziecko dotychczas znało, może być niezrozumiany przez dziecko. Nowe zastosowanie danego wyrazu dla oznaczenia innego przedmiotu wymaga wytworzenia się pojęcia. Większość dzieci półtorarocznych potrafi już spełniać proste polecenia, a także można u nich zaobserwować początki mowy spontanicznej. Wyrazy zaczynają zastępować gesty, którymi dziecko posługiwało się dotychczas, wyrażając swoje życzenia. Wyrazy pełnią funkcję całej wypowiedzi. Dziecko zaczyna używać słów dla oznaczenia przedmiotów, które są nieobecne.

Przy końcu 2 roku życia dziecko próbuje wypowiadać swoje doznania. Z końcem tego okresu słownik dziecka zawiera kilkadziesiąt wyrazów, których większość stanowią rzeczowniki, używane w mianowniku i będące nazwami przedmiotów z najbliższego otoczenia dziecka. Wypowiadane wyrazy są bardzo zniekształcone pod względem brzmieniowym. Dziecko słyszy całe wyrazy i zdania, wypowiadane przez osoby z jego otoczenia, a nie poszczególne głoski, percypuje zespoły dźwięków jako pewne całości znaczeniowe. Nie mogąc zapamiętać całej postaci brzmieniowej wyrazu, dziecko odtwarza ogólny zarys, a czasem tylko jedną sylabę, zazwyczaj akcentowaną, którą najlepiej zapamiętało i którą powtarza. Kolejność sylab bywa przestawiana, a jeśli jest zachowana, to poszczególne głoski ulegają różnym modyfikacjom lub są zastępowane innymi. Nawet samogłoski nie są wymawiane prawidłowo, grupy spółgłoskowe są upraszczane i prawie wszystkie spółgłoski są palatalizowane (ulegają zmiękczaniu na skutek wzniesienia środkowej części języka ku podniebieniu twardemu). Dzieci mają wyraźne trudności w artykułowaniu spółgłosek niepalatalnych, tzn. bez wzniesienia środkowej części języka.


Czwarty etap kształtowania się mowy dziecka to okres zdania, który trwa od 2 do 3 roku życia.

Dziecko zaczyna rozumieć rozmowę rodziców, dotyczącą członków rodziny, przedmiotów interesujących je lub aktualnych wydarzeń. Pierwsze zdania są dwuwyrazowe i wyłącznie twierdzące. Dosyć szybko jednak pojawiają się proste zdania pytające i rozkazujące. Z części mowy najczęściej używane są rzeczowniki, będące nazwami konkretnych przedmiotów, występujących w otoczeniu dziecka np. pokarmów, napojów, zwierząt, części ciała, ubrania. Czasowniki oznaczające czynności fizjologiczne, ruch, pozycje, używane są początkowo w formie bezokolicznika, ale wkrótce pojawiają się w czasie teraźniejszym, przeszłym i przyszłym w formie strony czynnej, biernej i zwrotnej, aczkolwiek nie zawsze poprawnie. Użycie przypadków często jest również jeszcze niewłaściwe. Dzieci dwuletnie używają kilkunastu przymiotników i zaczynają się posługiwać spójnikami. Artykulacja, mimo, że lepsza niż w okresie poprzednim daleka jest jeszcze od prawidłowej, głoski, których wymowa sprawia dziecku trudność zastępowane są łatwiejszymi. Mowa dziecka staje się zrozumiała i to nie tylko dla najbliższego otoczenia. Najwięcej nowych słów dziecko przyswaja sobie w 2 – 3 roku życia. Okres ten jest przełomowy w rozwoju mowy, gdyż dziecko przyswaja sobie wtedy podstawy systemu leksykalnego, fonetycznego i morfologicznego języka, jakim mówi jego otoczenie a dalsze lata przynoszą tylko jego doskonalenie, tzn. dalsze zwiększanie zasobu słownictwa i umiejętności stosowania odpowiednich form gramatycznych oraz lepsze odtwarzanie brzmienia wyrazów. 

Ostatni etap kształtowania się mowy dziecka to okres swoistej mowy dziecięcej, który trwa od 3 do 7 roku życia

W dalszym ciągu kształtowana jest kompetencja językowa i komunikacyjna. Dziecko rozwija umiejętność poprawnego budowania zdań, wypowiedzi wielozdaniowej, mowy narracyjnej. Następuje dalszy rozwój słownictwa i artykulacji.
W wieku 3 lat dziecko wymawia na ogół wszystkie samogłoski: i, y, e, ę, a, o, ą, u, chociaż samogłoski e oraz o mogą być jeszcze zastępowane przez a W mowie dziecka 3-letniego występują wszystkie spółgłoski wargowe twarde i zmiękczone: p, b, p’ (pi), b’ (bi), m, m’ (mi), wargowo – zębowe twarde i zmiękczone f, w, f’ (fi), w’ (wi), środkowojęzykowe ś, ź, ć, , ń, tylnojęzykowe zwarte twarde i zmiękczone k, g, k’ (ki), g’ (gi) oraz szczelinową ch, z przedniojęzykowych zębowych zwarte t, d oraz półotwartą n, przedniojęzykowych dziąsłowych półotwartych l, l(li), wreszcie półsamogłoski ł oraz j. Sporadycznie pojawiają się przedniojęzykowe s, z, c, dz a nawet dziąsłowe sz, ż, cz, . Głoska drżąca r maksymalnie do końca 3 roku życia może być wymawiana jako j - później już jako l. Trudności sprawiają dziecku grupy spółgłoskowe, często są one też upraszczane lub opuszczane.

W wieku 3-4 lat utrwalają się ostatecznie spółgłoski przedniojęzykowe zębowe s, z, c, dz. Zwykle pod koniec 4 roku życia zostaje opanowana spółgłoska przedniojęzykowo dziąsłowa r, a w czasie od 4 do 5 roku życia ustalają się sporadycznie wcześniej pojawiające się spółgłoski przedniojęzykowe dziąsłowe szczelinowe sz, ż oraz zwarto szczelinowe cz, .

Kształtowanie się mowy dziecka to także rozwój leksykalny, fleksyjny i rozwój składni - o tym już wkrótce. 

Literatura:

  1. Kaczmarek L., (1977),  Nasze dziecko uczy się mowy, Lublin: Wydawnictwo Lubelskie.
  2. Styczek I., (1974), Logopedia, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.  
  3. Zdjęcia - https://pixabay.com/pl/

niedziela, 31 października 2021

W szeregu zbiórka!

Lewa półkula mózgu odpowiada między innymi za analizowanie, przetwarzanie linearne, porządkowanie sekwencyjne i wykrywanie relacji. Czynności te mają znaczący wpływ na mowę, czytanie, pisanie i funkcje intelektualne. Dlatego tak ważna jest stymulacja tej półkuli mózgu.


Na temat układania sekwencji pisałam rok temu w artykule "Nakrętka - mała rzecz, a tyle możliwości". Zarówno sekwencje, jak i szeregi opierają się na zasadzie porządkowania elementów od lewej do prawej według określonej zasady.
Etapy ćwiczeń w przypadku układania szeregów są takie same, jak dla układania sekwencji:
  • naśladowanie szeregu
  • kontynuowanie szeregu
  • uzupełnianie szeregu
  • układanie szeregu samodzielnie przez dziecko zgodnie z instrukcją.
Ćwiczenia w szeregowaniu powinno się rozpoczynać od trzech elementów. 
źródło: pixabay.com
Szeregi mogą opierać się na:
  • rosnących lub malejących elementach
rosnące elementy szeregu

malejące elementy szeregu

  • rosnącej lub malejącej intensywności barwy
rosnąca intensywność barwy elementów szeregu

malejąca intensywność barwy elementów szeregu

  • stopniowym domykaniu (dokańczaniu) rysunku
  • układaniu przedmiotów - idealnie nadają się do tego matrioszki. 
źródło: pixabay.com

W zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieściłam karty pracy z ćwiczeniami do układania szeregów różnego rodzaju.

niedziela, 1 sierpnia 2021

Cebula czy koszula? - ćwiczenia słuchowe dla osób dorosłych z zaburzeniami słuchu fonematycznego (część III)

Przykładowa strona publikacji

W zakładce Sklep jest już dostępna do kupienia trzecia część materiału ćwiczeniowego przeznaczonego dla osób dorosłych borykających się z zaburzeniami słuchu fonematycznego. Tym razem materiał opiera się o rymy trzysylabowe. Opracowanie podzielone jest na część słowną i część słowno-obrazkową. Część słowno-obrazkowa zawiera 32 kolorowe fotografie wraz z podpisami, co stanowi bogaty zbiór ćwiczeń, które można wykorzystać na różne sposoby.
Zachęcam do zapoznania się z opracowaniem. 

niedziela, 25 lipca 2021

Rozsypanki literowe

U osób po udarach i innych urazach czaszkowo-mózgowych często występują trudności w pisaniu. 
Są to trudności wynikających nie z niedowładu ręki wiodącej i niemożności wykonywania nią precyzyjnych ruchów niezbędnych do czynności pisania, ale problemów wynikających z uszkodzenia struktur mózgowych. 
Pacjenci z afazją najczęściej:
  • nie rozpoznają znaku litery,
  • mylą litery o podobnym kształcie lub brzmieniu (sz-s, ż-z, cz-c, ż-sz, c-s), 
  • pomijają elementy graficzne liter, głównie z znakach diakrytycznych (ą, ę, ó, ć, ś, ź, ń, ż, ł), 
  • opuszczają litery, cząstki lub końcówki wyrazów,
  • mylą i zamieniają samogłoski nosowe (ą, ę) na zespoły dźwiękowe (om, em),
  • nie piszą tekstu ze słuchu.
Metody terapii są różnorodne i dostosowane do potrzeb i możliwości pacjenta. Jedną z nich są ćwiczenia na materiale literowym -  układanie wyrazów z rozsypanek literowych. 
W zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieszczam trzy karty pracy z rozsypankami wyrazowymi. Wszystkie wyrazy składają się z 7 liter.

czwartek, 3 czerwca 2021

Zmagania z głoską R

Parę słów o głosce R
Wymawianie tej głoski zachodzi przy czynnym współudziale więzadeł głosowych. Podniebienie miękkie jest wzniesione i zamyka przejście do jamy nosowej. Czubek języka drga uderzając o dziąsła - w języku polskim na głoskę r składają się najczęściej 2 - 3 uderzenia. Głoskę r zalicza się do głosek półotwartych z otwarciem ustnym (przednim), ponieważ podczas jej artykulacji następują po sobie na przemian krótkotrwałe zwarcia i rozwarcia. Podsumowując - głoska r jest spółgłoską dźwięczną, przedniojęzykowo-dziąsłową, półotwartą. Nie ma bezdźwięcznego odpowiednika. Artykulację jej można przedłużać, jest jedyną w języku polskim głoską drżącą.
Rotacyzm - co to takiego?
Niewłaściwa realizacja głoski r nosi nazwę rotacyzmu. W obrębie rotacyzmu wyróżnia się:  
  • mogirotacyzm - opuszczanie głoski r (elizja),
  • pararotacyzm - zastępowanie głoski r inną głoską (substytucja),
    • substytucje fizjologiczne - zastępowanie głoski r głoską j (maksymalnie do 3 roku życia) oraz zastępowanie głoski r głoską l (maksymalnie do 5 roku życia),
    • substytucja niefizjologiczne - zastępowanie głoski r głoskami ł lub d,
    • element wokaliczny na kształt samogłoski y.
  • deformacja (rotacyzm właściwy) - realizacja głoski r polega na tworzeniu dźwięku nie występującego w systemie fonetycznym języka polskiego. Na skutek zmiany miejsca artykulacji głoska r powstaje w innym miejscu i brzmienie jej jest zdeformowane. W zależności od miejsca artykulacji wyróżniamy następujące rodzaje rotacyzmu właściwego:
    • rotacyzm dwuwargowy - wibrują obie wargi, tzw. r furmańskie, ponieważ zamiast wibracji jest kłapnięcie,
    • r wargowo-zębowe - wibruje górna warga przy dolnych zębach lub dolna warga przy górnych zębach; jest to związane z przodozgryzem i tyłozgryzem,
    • r międzyzębowe - wibruje język wsunięty między zęby,
    • r dziąsłowe (jednouderzeniowe) - czubek języka uderza jednokrotnie o wałek dziąsłowy, brak jest wibracji,
    • r polikowe (policzkowe, boczne) - występuje, kiedy układ języka powoduje przekierowanie języka na oba lub jeden policzek, wprawiając je w drgania, a więc wibrują policzki,
    • r gardłowe (krtaniowe, tylnojęzykowe) - wibruje tylko tylna część języka przy ścianie gardła.
Jakie są przyczyny rotacyzmu?
  • niewłaściwe napięcie mięśniowe - wzmożone lub obniżone,
  • krótkie wędzidełko podjęzykowe,
  • zbyt wczesne nabywanie głoski r względem stopnia dojrzałości aparatu artykulacyjnego,
  • podniebienie gotyckie - wysokie i wąskie (trudno dotknąć wałka dziąsłowego),
  • zaburzenia słuchu fonematycznego.
Terapia rotacyzmu
Terapia tej wady wymowy musi odbywać się pod kontrolą logopedy. Dzieli się na etap przygotowawczy i utrwalanie głoski.

W zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieszczam trzy karty pracy, które służą utrwalaniu głoski r w grupach spółgłoskowych dr -. Część obrazków została pobrana z portalu pixabay.com

niedziela, 2 maja 2021

Kiedy do logopedy?

Często decyzję o konsultacji logopedycznej i rozpoczęciu ewentualnej terapii odwleka się w czasie. Jest kilka powodów takiego postępowania. 
W przypadku dzieci jest to błędne przekonanie, że dziecko "ma jeszcze czas", żeby poprawnie mówić czy w ogóle mówić. W przypadku osób dorosłych - zażenowanie, że nie rozumieją mowy lub mają trudności z wypowiadaniem się.  
Z logopedą należy się skonsultować, jeśli dziecko:
  • ma nieprawidłową budowę narządów mowy,
  • nie gaworzy,
  • nie mówi lub mówi bardzo mało,
  • mówiło i przestało albo nie mówi w określonych sytuacjach i miejscach,
  • mówi tak, że jego mowa jest niezrozumiała dla innych osób,
  • mówi przez nos, głośnym lub ochrypniętym głosem, ma trudności w oddychaniu przez nos,
  • oddycha przez usta i śpi z otwartą buzią,
  • w trakcie mówienia zacina się, nie mówi płynnie,
  • podczas mówienia wysuwa język między zęby, zniekształca, zmienia lub opuszcza głoski,
  • nadmiernie się ślini,
  • ma trudności z jedzeniem - gryzieniem, żuciem, połykaniem oraz piciem z kubeczka lub przez słomkę,
  • nie reaguje na dźwięki lub ma problemy z pamięcią słuchową i kojarzeniem dźwięków.  
Z logopedą/ neurologopedą należy się skonsultować, jeśli osoba dorosła:
  • jest po incydencie neurologicznym (udarze, urazie czaszkowo-mózgowym) i ma problemy z percepcją wzrokową i słuchową, rozumieniem i ekspresją mowy, pamięcią,
  • jest po operacji usunięcia krtani,
  • chce popracować nad techniką mowy, dykcją i emisją głosu.

niedziela, 11 kwietnia 2021

Indywidulna Stymulacja Słuchu JIAS

Indywidualna Stymulacja Słuchu Johansena JIAS  jest jedną z terapii słuchu.


Na czym polega JIAS?
Metoda ta opiera się na specjalnie nagranej na syntetyzatorze muzyce lub na muzyce instrumentalnej. Utwory są słuchane w domu lub w szkole przez słuchawki codziennie przez 10 - 15 minut. Postępy są kontrolowane co 6 - 12 tygodni. Cały program trwa 10 - 18 miesięcy - dzieci najczęściej potrzebują 10 - 12 miesięcy. Pacjenci słuchają od 4 do 6 płyt, ale może być ich mniej lub więcej w zależności od indywidualnych potrzeb pacjenta.  
Kto może skorzystać z JIAS?
  • osoby z zaburzeniami przetwarzania słuchowego;
  • dzieci (od 4 roku życia) i osoby dorosłe (np. po udarach), które mają problemy z mową zarówno czynną jak i bierną (harmonizacją odbioru poszczególnych częstotliwości) - w przypadku osób z padaczką i po udarach zgodę na rozpoczęcie stymulacji słuchowej musi wyrazić lekarz neurolog, np. podając zakres częstotliwości, które można lub nie można stosować u pacjenta;
  • osoby z problemami z lateralizacją słuchową;
  • dzieci z problemami szkolnymi (np. dysleksja), które wynikają chociaż częściowo z ograniczeń w przetwarzaniu słuchowym;
  • dzieci i osoby dorosłe, które mają problemy z filtracją dźwięków drugoplanowych;
  • osoby z nadwrażliwością słuchową;
Nadwrażliwość słuchowa - zwiększona wrażliwość na dźwięk. Osoby z nadwrażliwością nie są w stanie tolerować normalnych lub nieco głośniejszych dźwięków otoczenia. Odbierają je jako przykre lub nawet bolesne.
Dodatkowo JIAS oferuje tzw. płyty specjalne, z których mogą skorzystać:

  • pacjenci zapadający na migrenę;
  • pacjenci skarżący się na szumy uszne;
  • osoby, które mają trudności z nauką języka angielskiego;
  • dziewczęta cierpiące na bóle podczas cyklu miesiączkowego;
  • pacjenci po załamaniu nerwowym, w depresji, w stanach lękowych - pacjenci Ci muszą być pod stałą opieką lekarza psychiatry lub psychologa; 
Kto nie może korzystać z JIAS?
  • pacjenci cierpiący na choroby psychiczne.
Gdzie można rozpocząć JIAS?
W celu rozpoczęcia indywidualnej stymulacji słuchu należy zgłosić się do Providera - terapeuty metody JIAS, który ukończył kurs nadający kompetencje w zakresie diagnozowania i prowadzenia treningu u osób z problemami w obrębie zaburzeń przetwarzania słuchowego. 
Od lutego bieżącego roku jestem Providerem JIAS.  

poniedziałek, 5 kwietnia 2021

Wiosną przyroda budzi się do życia - zajęcia logorytmiczne w przedszkolu

Można powiedzieć, że wiosna już na dobre do nas zawitała, ale kwiecień bywa różny - czasem bliżej mu do lata, a czasem niestety do zimy. 

W pelerynie z trawy,
W błękitnym berecie,
Polem, łąką, drogą
Chodzi młody kwiecień.
A że jest kapryśny,
Wybaczyć mu trzeba,
Kiedy zimnym deszczem
Sieje prosto z nieba
Chociaż sieje gradem
Las i młode żyta,
Ale po nim prędko
Ciepły maj zawita.

Kwiecień, Włodzimierz Domeradzki

W zakładce Autorskie materiały do pobrania możecie pobrać scenariusz zajęć logorytmicznych "Wiosną przyroda budzi się do życia". 

sobota, 3 kwietnia 2021

Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci

Wczoraj był obchodzony  Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci. Nieprzypadkowo święto to przypada 2 kwietnia. Jest to bowiem dzień urodzin duńskiego baśniopisarza Hansa Christiana Andersena - autora kultowych baśni, na których wychowało się kilka pokoleń dzieci. Baśnie "Calineczka", "Królowa Śniegu" czy "Dziewczynka z zapałkami" należą do kanonu literatury dziecięcej.

Międzynarodowy Dzień Książki dla Dzieci ten ma na celu rozpowszechnianie książek dla dzieci oraz wspieranie czytania przez najmłodszych. Został ustanowiony w 1967 r. przez Międzynarodową Izbę ds. Książek dla Młodych Ludzi. Od tego czasu, rokrocznie inne państwo jest gospodarzem tego święta. Polska organizowała je w 1979 r. Ponadto od 2001 r. odbywa się w Polsce akcja społeczna "Cała Polska czyta dzieciom". Akcja ta ma za zadanie uświadomić przede wszystkim dorosłym, jak ważne jest dla dzieci poznawanie świata książek. Jej głównym celem jest zachęcenie rodziców do czytania książek swoim dzieciom.




Dlaczego warto czytać dzieciom książki i zachęcać je do samodzielnego czytania?
Pierwsze bezpośrednie spotkanie dziecka z książką to najczęściej oglądanie obrazków. Dla malucha jest to bardzo istotna czynność, ponieważ między innymi w ten sposób poznaje otaczający go świat. Dziecko łączy słowo z obrazem, przyswaja nowe pojęcia.
Ponadto czytanie książek dziecku stymuluje jego mózg do rozwoju. Jest to ważne zwłaszcza u dzieci z opóźnionym rozwojem mowy.
I jeszcze jedna zaleta czytania książek z małym dzieckiem - zacieśnianie wzajemnej więzi emocjonalnej między nim a rodzicem/opiekunem.
Zaszczepienie miłości do czytania od wczesnego dzieciństwa sprawi, że starsze dziecko samo chętnie będzie sięgało po książkę. Im więcej dziecko będzie czytało, tym będzie miało większy kontakt z słownictwem z różnorodnych dziedzin. Będzie poszerzało w ten sposób swój słownik bierny i czynny. 
Ponadto czytanie książek poprawia u dzieci koncentrację i pamięć, ponieważ wymaga skupienia uwagi nad treścią. Dzieci, które dużo czytają lepiej przelewają swoje myśli na papier. Popełniają znacznie mniej błędów gramatycznych, stylistycznych i ortograficznych. 




Czytanie książek stymuluje prawą półkulę mózgu, a dzięki temu rozwija wyobraźnię dziecka. Oglądanie przez dziecko bajek sprawia, że biernie przyswaja ono obraz i dźwięk. Natomiast  skupiając się tylko na tekście pisanym, mózg wizualizuje to, co dzieje się w książce - tworzy całe obrazy ilustrujące fabułę.  

niedziela, 28 marca 2021

Zabawy na Wielkanoc

Przyroda budzi się do życia i nadchodzą święta wielkanocne. Z tej okazji przygotowałam zestaw kart pracy z różnymi zadaniami dla dzieci w wieku przedszkolnym, które zamieszczam w zakładce Autorskie materiały do pobrania. Miłej zabawy!

niedziela, 21 marca 2021

Ćwiczenia słownika czynnego i biernego

W dobie e-maili i sms-ów rozwijanie słownika biernego i czynnego jest niezwykle ważne. Dzieci i młodzież czytają coraz mniej książek, co przekłada się na ubożenie ich słownictwa. Również osoby po urazach czaszkowo-mózgowych muszą niejednokrotnie na nowo odbudowywać swój słownik.


W tym miejscu warto przypomnieć, jaka jest różnica między słownikiem czynnym, a biernym.
Słownik bierny to zasób słów, których znaczenie dana osoba rozumie, ale nie wszystkich z nich używa na co dzień w swoich wypowiedziach. Są to słowa, które przyswaja jako odbiorca wypowiedzi. Natomiast słownik czynny zawiera wszystkie te słowa, które dana osoba rzeczywiście stosuje w mowie i piśmie. To zasób słów, którymi dysponuje jako nadawca wypowiedzi.

W zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieściłam karty pracy, które obejmują desygnaty z kategorii: owoce - jabłko, zwierzęta - pies i napoje - woda. Należy podać cechy zmysłowe, funkcjonalne, metafory i związki frazeologiczne związane z tymi obiektami.

niedziela, 7 marca 2021

Europejski Dzień Logopedy

Wczoraj, 6 marca we wszystkich krajach Unii Europejskiej obchodzony był Europejski Dzień Logopedy. Uznałam, że z tej okazji warto bliżej przyjrzeć się temu wyjątkowemu 😊 zawodowi, chociażby dlatego, że osobiście daje mi dużo radości i satysfakcji.

Aby być dobrym logopedą nie wystarczy mieć wykształcenia kierunkowego i dużego zasobu wiedzy. Trzeba posiadać jeszcze pewne cechy charakteru i osobowości, które są niezbędne do wykonywania tego zawodu.
Po pierwsze logopeda musi szanować swojego pacjenta niezależnie od tego czy jest to dziecko czy osoba dorosła. Praca logopedy to na ogół praca jeden na jeden, a więc ważne jest, aby nawiązać odpowiednią relację z pacjentem. Od tego będą zależeć w dużej mierze postępy terapii.
Po drugie logopeda musi być odpowiedzialny. Od momentu podjęcia pracy z pacjentem logopeda uczestniczy w jego procesie terapeutycznym. Ma obowiązek rzetelnie przeanalizować sytuację pacjenta, przeprowadzić wywiad z rodzicem lub z nim samym, zdiagnozować problem związany z jego wymową lub komunikacją.  Następnie musi w sposób profesjonalny, ale zrozumiały dla pacjenta lub jego opiekuna, przekazać wyniki diagnozy i nakreślić plan dalszej współpracy i terapii. Jest to jeden z trudniejszych momentów w pracy logopedy.  
Po trzecie logopeda musi być empatyczny. Zdolność odczuwania stanu emocjonalnego drugiego człowieka  jest nieodłącznym elementem w pracy logopedy. W trakcie zajęć musi rozpoznawać emocje pacjenta i reagować na nie. Zwłaszcza jest to konieczne w pracy z osobami dorosłymi po urazach czaszkowo-mózgowych. Często tacy pacjenci nie mogą pogodzić się ze swoim stanem zdrowia, utratą zdolności mówienia bądź rozumienia mowy lub zaburzeniami funkcji poznawczych. 
Po czwarte logopeda musi być elastyczny i kreatywny. Każdy pacjent jest inny, a więc logopeda staje za każdym razem przed nowym wyzwaniem. Musi dostosować sposoby i formy pracy do każdego pacjenta indywidualnie. Oprzeć je na jego zainteresowaniach, dostosować do wieku i możliwości. Niejednokrotnie musi wykazać się ogromną kreatywnością zwłaszcza w pracy z dziećmi, bo przecież w tym przypadku terapia poprzez zabawę przynosi najlepsze efekty. Zajęcia dla małych pacjentów nie mogę być nudne, monotonne. Logopeda musi być pomysłowy, sięgać po różne formy plastyczne i muzyczne, aby zainteresować i uaktywnić dziecko, a jednocześnie osiągnąć cel terapeutyczny.
Po piąte logopeda musi posiadać chęć stałego pogłębiania wiedzy i rozwijania swoich umiejętności, bo przecież jak mówił Goethe "Kto nie idzie do przodu, ten się cofa". Logopedia jest nauką, która dynamicznie rozwija się. Opracowywane są nowe metody terapii, tak aby praca z pacjentem była jeszcze bardziej efektywna.  

niedziela, 14 lutego 2021

Detektywi w akcji - ćwiczenia percepcji wzrokowej

Percepcja wzrokowa to zdolność rozpoznawania, różnicowania i interpretowania bodźców wzrokowych. 

Wyróżnia się pięć aspektów percepcji wzrokowej, które mają znaczący wpływ na zdolność uczenia się u dzieci. Są to:
- koordynacja wzrokowo-ruchowa,
- stałość spostrzegania,
- spostrzeganie figury i tła,
- spostrzeganie stosunków przestrzennych,
- spostrzeganie położenia przedmiotów w przestrzeni.

W zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieściłam dwie karty  pracy (wersja łatwiejsza kolorowa i wersja trudniejsza czarno-biała) poświęcone usprawnianiu percepcji wzrokowej. 

niedziela, 7 lutego 2021

Zimowe zabawy - zajęcia logorytmiczne w przedszkolu

Wiersz Marii Konopnickiej "Zła zima" świetnie nawiązuje do tegorocznej zimy - równie mroźnej i śnieżnej. Ale przecież zima to nie tylko śnieżyce, zawieje i mróz szczypiący w nos. To także szalone zabawy na śniegu. 
W zakładce Autorskie materiały do pobrania zamieściłam scenariusz zajęć logorytmicznych "Zabawy zimowe".